Wilmy Alings is maar liefst 50 jaar werkzaam als longfunctieanalist. Wij willen Wilmy van harte feliciteren met dit jubilieum.
Deze prestatie verdient natuurlijk wat aandacht. Wilmy vertelt over toen, nu en de toekomst.
50 jaar werkzaam als longfunctieanalist is niet zomaar wat. Wat maakt het dat je dit vak al die tijd met veel plezier uitvoert?
De combinatie van techniek en met allerlei patiënten (vanaf 3 a 4 jaar tot wel 100 ) omgaan is prachtig!
Maar inmiddels ben je wel met pensioen gegaan?
In juli 2021 ben ik met officieel pensioen gegaan, op de leeftijd van 66 jaar en 4 maanden.
Er is een leuk afscheid voor me gevierd in het ziekenhuis, binnen alle covid beperkende mogelijkheden. Daarna nog een bbq buiten met mijn directe collega’s en het plan was om officieel te stoppen. Al gauw bleek dat er moeilijk nieuwe collega’s te vinden zijn en een collega op de longfunctie moest worden geopereerd. Daardoor heb ik gezegd dat ik op oproep wel wilde werken. Dus al gauw kwam ik 2 ochtenden per week helpen en in Augustus val ik ook weer even in. Ik zie het als een soort vrijwilligerswerk. Wat erg gezellig is.
Je bent inmiddels dus nog steeds (op oproep) werkzaam in het Tergooi Ziekenhuis, maar hoe en waar is je carrière als (leerling) longfunctieanalist gestart?
Ik ben begonnen met de opleiding longfunctie in het St. Antonius ziekenhuis op 7-7-1973, direct na de middelbare school. Wat vond ik het ziekenhuis een prachtige wereld. Alles vond ik interessant. In de loop der tijd heb ik de hartfunctieopleiding gedaan, een hbo-management en innovatie opleiding en heb ik een aantal jaren in het bestuur van de NVLA gewerkt. Die bestuursjaren hebben mij een hoop opgeleverd, zeker voor wat betreft de kwaliteit op de longfunctieafdelingen. Veel gezelligheid en ik heb veel vrienden ontmoet.
Ik heb in verschillende ziekenhuizen gewerkt en heb ook zelfs een aantal keer een maand ingevallen in het ziekenhuis op Aruba! Na het werk lekker naar het strand, een heerlijke combinatie!
Voor tijdelijk dan, want zo lang kan ik thuis niet missen!
Hoe zag die opleiding tot longfunctieanalist er destijds uit? En wat verdiende een leerling longfunctieanalist?
Ik begon met een 42- urige werkweek met een bruto salaris van 545,- gulden. (350,- netto.) Inclusief eens in de 6 weken een zaterdagochtend dienst. De opleiding werd verzorgd door de longarts uit het ziekenhuis dr. C.D.Laros. Een maal per week verzorgde hij een les. En ook moest je de eerste drie maanden met de verpleging mee de theoretische en praktische lessen volgen. Na één jaar in het ziekenhuis gewerkt te hebben werd je bevorderd tot lf-assistent B!
Destijds bestond een werkweek uit maar liefst 42 uur! Hoe heb je dat ervaren en gecombineerd met je privéleven?
Ach je was gewend aan dat aantal uren en ik had toen nog geen kinderen. Wel was ik laat thuis, want soms had je dienst tot 18.30u en daarna op de fiets naar huis en gauw koken. Maar wij woonden op kamers en onze lieve hospita zette alle groenten en andere schoon te maken etenswaren al voor me klaar. En eens per week werden we bij haar uitgenodigd! Wat een gezellige maaltijden.
Heb je een advies voor de huidige leerlingen?
Wanneer je start met de opleiding lijken 3 jaar ontzettend lang, toch vliegt die tijd om. Hoe meer je begrijpt van de longziekten en de longfunctie onderzoeken, hoe leuker het vak wordt. Zelfs ik heb getwijfeld na een half jaar opleiding of ik wel verder wilde, altijd blij dat ik toch heb doorgezet. Vandaar die 50 jaar!
Het beste advies wat ik kan geven is: Lid te worden van de NVLA, omdat je hierdoor je vak samen met andere vakgenoten veel meer inhoud geeft. Zonder de NVLA geen bijscholingen en veel minder communicatie mogelijkheden met veel collega’s. Ik weet nog dat ik veel gehad heb aan die contacten, zeker toen de Corona er net was, hoe moest je het beste de patiënten en jezelf beschermen. (en dat na al ruim 47 jaar longfunctie.) Wees nooit bang om advies bij collega’s in te winnen.
Je zult veel ontwikkelingen hebben meegemaakt in je carrière, wat zijn de positieve ontwikkelingen?
Eigenlijk is alle apparatuur veranderd. De computer heeft veel klusjes uit handen genomen. Zoals alleen al alle uitslagen zelf meten en berekenen en in de status schrijven van alle getallen is komen te vervallen. Het had ook voordelen dat ik dat vroeger gedaan heb, want het was eenvoudiger te begrijpen, dan de kant en klare uitkomsten die je computer nu geeft.
Maar ik vond ook die veranderingen altijd een uitdaging. En was voorstander van de automatisering, zeker toen we op 2 locaties gingen werken.
En zijn er ook negatieve ontwikkelingen - wat mis je van “vroeger”?
Er zijn wat onderzoeken weggevallen welke ik vroeger erg leuk vond om te doen, zoals de bronchospirometrie en de oesophagusdrukcurves. Voor de patiënt erg fijn dat we het niet meer doen, deze invasieve testen waren nu niet de leukste voor de patiënt
Als je terudenkt aan je carrière, wat is de leukste/meest bijzondere ervaring die je hebt meegemaakt?
Eén ervaring staat me bij, van uit de beginperiode. Er kwam een COPD-er met fikse exacerbatie. De PaCO2 was ontzettend hoog en PaO2 extreem laag. Hij hapte naar adem en moest opgenomen worden. Het was toevallig zijn verjaardag en hij was erg nerveus. Hij vroeg aan de longarts terwijl hij zat te wachten op de verpleging om hem naar de afdeling te brengen of hij alsjeblieft een sigaretje op mocht steken! Dat op de longfunctieafdeling!
Dit werd oogluikend toegestaan. Nou dit is nooit meer voorgekomen! Maar zo’n laatste wens….
Heb je nog een andere leuke anekdote die je wilt delen?
Soms was je zo druk met het blazen (routine) dat er door een collega gedachteloos aan een patiënt werd gevraagd toen de patiënt voor het apparaat was gaan zitten, of hij naar de wachtkamer wilde gaan. Toen de patiënt opstond werd de lfa wakker!!
Later hebben we hierom natuurlijk gebruld van het lachen.
Wat is je verwachting voor de toekomst betreffende ons vak?
Dat is momenteel wel een probleem denk ik, te weinig nieuwe analisten. Veel wordt opgevangen door spirometristen, maar deze hebben geen longfunctieanalisten opleiding. De huidige longfunctieanalisten zullen echt hun best moeten doen, om het beroep in stand te houden. Iedere longfunctieanalist weet hoe belangrijk het is om het werk goed uit te kunnen voeren. Het lijkt allemaal zo simpel op het eerste oog.
Maar ik heb alle vertrouwen in de NVLA en alle collega’s die zich hier hard voor maken.
En hoe ziet je eigen toekomst eruit?
In de zomermaanden ben ik lekker op stap, dus genieten van mijn pensioen doe ik zeker. Ik geniet ook van de vrije dagen en het oppassen op de kleinkinderen. Verder hebben we honden waar ik graag mee wandel en we helpen mee aan het opvoeden van een blindengeleide hond, deze hebben we gedurende één jaar als pup in ons huis.
Ook heb ik een hobby als kunstschilder. Je kunt een deel van mijn werken vinden op het www.nationaalatelier.nl , kortom nooit tijd om me te vervelen.
Tot slot hebben wij, mijn man en ik, het feestje “50 jaar longfunctieanalist” gevierd met vrienden , collega’s en oudcollega’s. Het was erg gezellig en het was prima weer! Bedankt allemaal voor de fijne middag en avond.
Wat een rijkdom dat ik al die jaren in gezondheid heb kunnen werken.
Door: Maaike Dunnink